Καλοκαίρι 1990, ήδη όλοι η Ελλάδα ασχολείται με το μπάσκετ, κάθε παιδί κρατάει στα χέρια του μια μπάλα και ονειρεύεται πως είναι ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα παιδιά…
Η γαλανόλευκη ομάδα καλείται να αντιμετωπίσει μεγαθήρια του Παγκόσμιου Μπάσκετ, με υψηλό ηθικό μετά του θρίαμβο του 1987, αλλά και με έναν Νίκο Γκάλη που οργιάζει εντός γηπέδων και με συμπαίκτες που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα ακόμα και από τους NBAers.
Όμως σε ένα φιλικό ο Θεός του ελληνικού μπάσκετ, Νίκος Γκάλης τραυματίζεται, και ενώ όλο το ιατρικό τιμ προσπαθεί να τον θεραπεύσει, η συμμετοχή του κρίνεται ανέφικτη.
Μπορεί να έλειπε ο Θεός, αλλά η Εθνική είχε το δικό της Δράκο, τον Παναγιώτη Γιαννάκη που βγαίνει μπροστά και με συμπαίκτες τους Χριστοδούλου, Φασούλα, Παταβούκα, Γαλακτερό, Καμπούρη, Στεργάκο, Λυπηρίδη, Ανδρίτσο, Ιωάννου, Γάσπαρη και Παπαδόπουλο ξεκινάει το τουρνουά με όνειρα και θάρρος για να ξαναζήσει στιγμές του θρυλικού 1987.
Καλείται να αντιμετωπίσει την Dream Team, και οι επαγγελματιές και ακριβοπληρωμένοι Αμερικανοί δεν την τρομάζουν. Τους παίζουν στα ίσα και προηγούνται ακόμα και με 14 πόντους.
Οι ΗΠΑ με αντιπίθεση διαρκείας μας ισοφαρίζουν και τα τελευταία δευτερόλεπτα είναι πραγματικό θρίλερ.
Οι Αμερικανοί κάνουν επίθεση, σουτάρουν, ο Παταβούκας μαζεύει το ριμπάουντ σουτάρει πίσω από το κέντρο, η μπάλα μπαίνει και βγαίνει κυριολεκτικά, αλλά ο Γαλακτερός είναι εκεί, τη μαζεύει και την ρίχνει στο καλάθι.
Οι παίκτες και οι φίλαθλοι πανηγυρίζουν σαν τρελοί, αλλά οι πραγματικά τρελοί οι διαιτητές και η γραμματεία, στέλνει το ματς στη παράταση αφού κρίνουν πως το καλάθι ήταν εκπρόθεσμο.
Οι εποχές ήταν άλλες, δεν υπήρχαν ακριβή χρονόμετρα, ούτε πίνακας που κοκκίνιζε και όλα κρίνονταν από την απόφαση των διαιτητών.
Το ματς πάει παράταση και η εθνική μας λυγίζει από την κούραση και γνωρίζει την ήττα.
Για την ιστορία σε εκείνο το μουντομπάσκετ τερματίσαμε στην 6η θέση.
Βέβαια λίγα χρόνια μετά πήραμε την εκδίκηση μας, με προπονητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη.