Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο απόλυτος Αμερικανός auteur-ψυχαγωγός και δεξιοτέχνης σκηνοθέτης των τελευταίων 50 ετών, γυρίζει στον εαυτό του ως δραματουργική βάση για την ταινία του μετά από το -καιρό έτοιμο- «West Side Story».
Μεγάλο μέρος της φιλμογραφίας του, άλλωστε, απηχεί γεγονότα, εμμονές και φαντασιώσεις της παιδικής του ηλικίας, που θα είναι το κεντρικό θέμα της άτιτλης ακόμα ταινίας, που λογαριάζεται να ξεκινήσει γυρίσματα το καλοκαίρι και σχεδιάζεται να βγει κάποια στιγμή μέσα στο 2022.
Τον ρόλο της μητέρας του αναλαμβάνει η Μισέλ Γουίλιαμς, ενώ ρόλο συν-σεναριογράφου (μιας και ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ θα αναλάβει συγγραφικά καθήκοντα για πρώτη φορά μετά το «A.I.») θα έχει ο «κλασικός» συνεργάτης του Τόνι Κούσνερ, που έχει δύο συνεργασίες με τον Σπίλμπεργκ κι έχουν φτάσει και οι δύο στην απονομή των Όσκαρ ως υποψήφιες Σεναρίου («Μόναχο», «Λίνκολν») – ενώ και το «West Side Story» υπογράφεται από τον συγγραφέα.
Στα 74 του πια, ο Στίβεν πρέπει να αισθάνεται διαφορετικά,νιώθει πως πρέπει να αποδώσει τιμές. Ένα «τρομερό παιδί» του σινεμά, το μόνο (μαζί με τον Κόπολα) , συναισθάνεται ότι η γενιά του είναι σχεδόν δύο κινηματογραφικές γενιές πίσω, η κάθε ταινία πια μοιάζει να κουβαλά ένα ειδικό βάρος.
Από την άλλη, και ίσως ακόμα περισσότερο, εκείνο που φαινομενικά μοιάζει ως μια προσωπική αναφορά μπορεί να είναι, όπως ακριβώς στις περιπτώσεις των Αλμοδόβαρ και Κουαρόν, μια προσπάθεια, ανάμεσα στην νοσταλγία και την λύτρωση, να ιδωθεί ξανά το παρελθόν υπό το πρίσμα της ηλικίας, να αποτιμηθεί η προσωπική αφήγηση, να αποδοθούν εικόνες και στιγμές από μια αθώα εποχή. Αυτό το πισωγύρισμα στο προσωπικό παρελθόν δίνει μια ευκαιρία στους δημιουργούς να επιστρέψουν και να δηλώσουν εκ νέου ένα κόσμο που ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον: Το δικό τους. Ένα κόσμο που έως τώρα ήταν θεατής και τώρα πια είναι η ώρα να βγει μπροστά ως πρωταγωνιστής .
