Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε μουδιασμένοι την τραγωδία που έλαβε χώρα
στα Τέμπη, το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023, με θύματα στη συντριπτική τους
πλειοψηφία νεαρά παιδιά που επέστρεφαν στους γονείς τους, στο σπίτι τους, στην
πόλη που φοιτούσαν, στις εργασίες τους. Γονείς, αδέρφια, σύζυγοι, συγγενείς και
φίλοι έχασαν πρόωρα, άδικα και αδόκητα, σε μια στιγμή, τα αγαπημένα τους
πρόσωπα. Η μετωπική σύγκρουση των αμαξοστοιχιών είναι το μεγαλύτερο
σιδηροδρομικό δυστύχημα στην ιστορία της Ελλάδας και ήρθε δυστυχώς, για να
υπενθυμίσει σε όλους την ευθύνη μας, απέναντι στη νέα γενιά. Σε μια γενιά που όσοι
δεν έφυγαν από τη χώρα, για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή, παλεύουν να
επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον αφιλόξενο και τοξικό, γιατί αυτό «κληρονόμησαν».
Αυτή η νέα γενιά, που συνεχώς επικρίνεται, που μόνο σερφάρει και ποστάρει, όπως
συνηθίζουν να λένε οι μεγάλοι, περισπούδαστοι και σοφοί αυτού του τόπου, αυτή η
νέα γενιά που συνεχώς απαξιώνεται, είναι η γενιά που μπούκαρε σε φλεγόμενα
βαγόνια για να σώσει ζωές. Είναι η γενιά που έγινε η φωνή των φωνών που σίγησαν
στα Τέμπη. Είναι η γενιά που απαιτεί να μάθει όλη την αλήθεια, που διεκδικεί ένα
καλύτερο αύριο και ένα δικαιότερο και αποτελεσματικότερο κράτος.
Σε αυτή τη γενιά, τη γενιά μας, χρωστάμε όλοι. Η αγανάκτηση της για όσα δεν έγιναν
στη χώρα, ο προβληματισμός της για κάθε αύριο που ξημερώνει, η αγωνία της για το
πόσο ασφαλείς αισθάνεται σε μια χώρα που οι πελατειακές σχέσεις δίνουν και
παίρνουν, που το δημόσιο συμφέρον χάνεται στα πρέπει που δεν έγιναν πράξη, που
έμειναν στα λόγια, που αγκυλώθηκαν στην αναποτελεσματικότητα της
γραφειοκρατίας και τελικά κατέληξαν στην πολιτική ανευθυνότητα και κρατική
αδράνεια, μέσα σε ένα μόνιμο πλαίσιο συγκάλυψης, είναι για μας το κίνητρο να
δώσουμε αυτόν τον αγώνα στο πλάι της κοινωνίας ώστε να λάμψει η αλήθεια.
Παρά τις φανφάρες και τα σόου στα Κέντρα Τηλεδιοίκησης, παρά τις φιέστες για την
ψηφιοποίηση του κράτους, παρά τα παχιά λόγια για ασφαλείς σιδηροδρομικές
μεταφορές, η αλήθεια ξεγυμνώνει την Κυβέρνηση, τον Πρωθυπουργό και τον πρώην
Υπουργό Υποδομών.
Παντελής έλλειψη κανόνων ασφαλείας στις σιδηροδρομικές γραμμές. Δε
λειτουργούσε το ηλεκτρονικό σύστημα ελέγχου της κυκλοφορίας, δε λειτουργούσαν
οι ενδείξεις, ούτε τα φωτοσήματα και πορευόμασταν με ένα τυφλό σύστημα
κυκλοφορίας των τρένων που προσομοιάζει με τριτοκοσμικές χώρες. Και το
χειρότερο είναι πως αυτά τα γνώριζαν.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, μείωσαν το αριθμό των σταθμαρχών ανά βάρδια,
αφήνοντας έναν 60χρονο, άπειρο και με ελλιπή εκπαίδευση άνθρωπο να έχει στα
χέρια του τις τύχες χιλιάδων ανθρώπων που ταξίδεψαν το τριήμερο της Καθαράς
Δευτέρας.
Λέμε, λοιπόν, ότι δεν συντελέστηκε κανένα δυστύχημα, αλλά ένα προαναγγελθέν
έγκλημα, γιατί η κυβέρνηση τα γνώριζε ΟΛΑ. Στις 15/01/23 το Σωματείο
Μηχανοδηγών έκανε στάση εργασίας για να διαμαρτυρηθεί για την τραγική
κατάσταση της σιδηροδρομικής υποδομής. Στις 07/02/23 οι εργαζόμενοι με
ανακοίνωση τους τα εξηγούσαν όλα αναλυτικά. Έκλειναν μάλιστα την ανακοίνωση
τους λέγοντας πως «δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται για να δούμε τα
κροκοδείλια δάκρυα των πολιτικών προϊσταμένων». Όλων αυτών, είχε προηγηθεί
στις 27/04/22, η παραίτηση του Προέδρου ETCS που στην επιστολή παραίτησης του
εξηγεί αναλυτικά, όλες τις παραλείψεις, τις κακοτεχνίες, την κακοδιαχείριση και τη μη
τήρηση των απαραίτητων συμβάσεων, ώστε να διασφαλίζεται η ασφάλεια των
εργαζομένων και των επιβατών των σιδηροδρομικών γραμμών. Τα γνώριζε, λοιπόν,
όλα η κυβέρνηση και αδιαφορούσε. Σφύριζε αδιάφορα, αφήνοντάς τα όλα στο
«περίπου» και στο «πάμε κι όπου βγει».
Ζούμε στη χώρα του «περίπου» και του «πάμε κι όπου βγει», και φαίνεται να ζούμε
περίπου από τύχη.
Το ξέρουμε ότι ίσως είναι πρόωρα όλα αυτά, αλλά το πένθος κι ο σεβασμός σε αυτό,
δεν σημαίνει σιωπή. Η σιωπή είναι συνενοχή, είναι προσπάθεια συγκάλυψης και
κουκουλώματος της υπόθεσης. Έτσι, παρά τον πόνο και τη θλίψη που νιώθουμε
όλοι μας, έχουμε ένα χρέος. Να μην ξεχάσουμε τις ευθύνες που είναι πολλές και
πολλών. Ευθύνες που πρέπει να αναζητηθούν και να αποδοθούν.
Η δικαίωση είναι το ελάχιστο που οφείλει η Πολιτεία σε όσους άδικα και αδόκητα
έφυγαν, αλλά και σε όσους έμειναν πίσω να θρηνούν, επειδή κανείς δεν τόλμησε να
αλλάξει το «πάμε κι όπου βγει» ως νοοτροπία.
Το χρωστάμε, όμως και σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Γιατί είναι δικαίωμα όλων
μας να αισθανόμαστε ασφαλείς, πόσω μάλλον όταν χρησιμοποιούμε το πιο λαϊκό και
ασφαλέστερο μέσο μαζικής μεταφοράς.
Εκτός από το χρέος της απονομής ευθυνών και της δικαίωσης των θυμάτων,
οφείλουμε να είμαστε και χρήσιμοι. Να λύνουμε προβλήματα και να προλαβαίνουμε
νέες δυσάρεστες καταστάσεις. Γι’αυτό προτείνουμε ένα πλέγμα άμεσων προτάσεων
για την ασφαλή λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου στη χώρα μας.
Άμεση εγκατάσταση φωτοσήμανσης στο τμήμα του σιδηροδρομικού δικτύου
Λάρισα-Θεσσαλονίκη
Ενίσχυση και κατάρτιση του ανθρώπινου δυναμικού με αξιοκρατικές
διαδικασίες
Αναδιάταξη όλου του πλέγματος οργάνωσης των σιδηροδρόμων σε νέα υγιή
βάση
Απευθείας επικοινωνία και συνεργασία ΟΣΕ και ΕΡΓΟΣΕ
Περιφρούρηση της περιουσίας του ΟΣΕ από δολιοφθορές ή βανδαλισμούς
