Χωρίς αυτούς θα θρηνούσαμε χιλιάδες θύματα.
Οι επιδημίες είναι συνυφασμένες με την ιστορία της Ελλάδος , αφήνοντας πίσω τους πολλά θύματα και πληγές που δεν σβήστηκαν από την ιστορία μας ποτέ.
Η πρώτη είναι η ο λοιμός της Αθήνας τον 5ο πχ αιώνα, όπου πέθανε το 1/5 του πληθυσμού της εποχής.
Το 1854 η χολέρα φθάνει στην Ελλάδα από τα βρετανικά στρατεύματα και αφήνει πίσω της νέκρους ίσους με το 1/10 του πληθυσμού.
Το 1942 είναι η χειρότερη χρονιά για την Ελλάδα όσον αφορά την ελονοσία. Η χώρα λόγω πολλών μετακινήσεων πληθυσμών, αρκετών υδροτόπων και πολλών κακουχιών που είχε η εποχή, ανέκαθεν ήταν ευάλωτη στην ελονοσία. Η ελονοσία είναι ένα λοιμώδες νόσημα που οφείλεται στο παράσιτο της ελονοσίας, πλασμώδιο, και μεταδίδεται μέσω των θηλυκών κουνουπιών του γένους των ανωφελών. Η ασθένεια μεταδίδεται εμμέσως από άνθρωπο σε άνθρωπο, δηλαδή από τσίμπημα κουνουπιού που προηγουμένως είχε τσιμπήσει ένα μολυσμένο με ελονοσία άτομο.
Η ελονοσία ήταν τεράστιο πρόβλημα για τη χώρα μας αφού κάθε φορά που ήταν σε έξαρση μολύνονταν το 25% του πληθυσμού.
Η πρώτη φορά που είχαμε μεγάλη έξαρση ήταν μετά τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, που μετακινούνταν συνεχώς χωρίς να έχουν αποκτήσει ανοσία, και η δεύτερη το 1942.
Η Ελλάδα προσπάθησε να αποξηράνει αρκετά έλη και υδάτινες περιοχές που ήταν ελκυστικά για τα κουνούπια, αλλά η πραγματική σωτηρία ήρθε όταν άρχισαν οι αεροψεκασμοί με το εντομοκτόνο DDT.
Πράγματι με τη βοήθεια των ψεκασμών με το DDT η ελονοσία ελέγχηθηκε και εξαφανίστηκε, γεγονός που βοήθησε και στην οικονομική ανάπτυξη που ακολούθησε.
