Πάει πιὰ τὸ καλοκαίρι. ῎Εφυγαν τὰ πουλιά· ἐταξίδεψαν τὰ γοργόφτερα χελιδόνια· κι ἀπόμειναν οἱ τσίχλες, τὰ κοτσύφια κι οἱ μπεκάτσες. Οἱ ἡμέρες μικραίνουν.
῾Ο ἀέρας σκορπάει μακρυὰ τὰ κιτρινισμένα φύλλα κι ὅλο ξεγυμνώνει τὰ δέντρα. Τ’ ἀμπέλια τὰ τρύγησαν. Λίγα, πολὺ λίγα, χρυσάνθεμα στολίζουν ἀκόμα τοὺς κήπους ἢ τὶς γλάστρες.
Τὰ ἄλλα λουλούδια ξεψυχοῦν· ἐπέθαναν κι οἱ μυριάδες τὰ ἔντομα, ποὺ γέμιζαν τὸν ἀέρα μὲ τὸ βούισμά τους. Γιὰ ἰδὲς τὰ χορταράκια!… ἐκιτρίνισαν καὶ τρυποῦν˙ δὲν εἶναι μαλακά, σὰν πρῶτα· κι ὅλο μαραίνονται!
Καί:
«Τὰ χωράφια ξεραμμένα
περιμένουν τὰ καϋμένα
τῆς βροχούλας τὸ νερό,
γιὰ νὰ πιοῦν καὶ νὰ χορτάσουν.
Καὶ οἱ γεωργοὶ νὰ πιάσουν.
τὴ δουλειὰ μὲ τὸν καιρό».
῾Ο οὐρανὸς εἶναι σκεπασμένος ἀπὸ σταχτιὰ ἢ μαῦρα σύννεφα. Τὰ ἀργοκίνητα βώδια, μὲ τὰ λαμπερά τους μάτια, ἐμπῆκαν στὴ δουλειά.
Τὸ ἀλέτρι τοῦ γεωργοῦ καθαρίστηκε ἀνοίγοντας αὐλάκια μέσα στὰ χωράφια. Γιὰ ἰδές το! γυαλίζει σὰν καθρέφτης ἀληθινός.
Καί:
«Πέφτει πέφτει ἡ βροχούλα,
τί χαρὰ καὶ τί δροσούλα!
ἐμαλάκωσε πιὰ ἡ γῆ!
Τὸ ζευγάρι, τὸ ἀλέτρι
τὰ ἐπήρανε στὸ χέρι
τρέχουν ὅλοι οἱ γεωργοί».
῾Ο γεωργὸς ὁ καϋμένος, καταϊδρωμένος ἐργάζεται γιὰ τὸ ψωμάκι μας. Καὶ τὰ βώδια, πατῶντας ἀργὰ – ἀργὰ κι ἀγκομαχῶντας, σύρουν τὸ ἀλέτρι, ποὺ σχίζει μὲ ἐπιμονὴ τὸ χῶμα.
Γιὰ ἰδές:
«Τί βαθειὰ τὸ χῶμα σχίζει
τὸ ἀλέτρι ποὺ γυαλίζει;
Τί αὐλάκια στὴ σειρά!
Πάνω, κάτω τὸ ζευγάρι,
ποιὸς κριθάρι, ποιὸς σιτάρι
σπέρνει μὲ κρυφὴ χαρά!»
Ἀπόσπασμα ποιήματος Χ. Σαμαρτσίδη
Σπέρνει ὁ καλὸς ὁ γεωργός.
῾Ο μεγάλος του ὁ γυιὸς τὸν βοηθάει καὶ τὸν ξεκουράζει.
῾Η γυναῖκα του βοηθάει κι αὐτὴ καὶ ἡ κόρη τους σβαρνίζει.
Ὅλη ἡ οἰκογένεια κι ὅλο τὸ χωριὸ ἐργάζονται ἀδιάκοπα.
Ὅλοι σπέρνουν μ’ ἐπιμονὴ ἀπ’ τὸ πρωὶ ὥς τὸ βράδυ.
Τώρα βασιλεύει ὁ ἥλιος Καὶ… ντάν… ντίν… ντάν… ντίν… χτυπάει ἑσπερινὸ ἡ καμπάνα τοῦ χωριοῦ. Ὅλη ἡ ἐργατειὰ σταματάει. Σκύβουν ὅλοι τὸ κεφάλι καὶ κάνουν τὸ σταυρό τους.
῎Επειτα ξεκινοῦν συντροφιὲς – συντροφιὲς γιὰ τὸ χωριό.
῾Η γιαγιὰ ἔχει ἕτοιμη καλὴ φωτιὰ καὶ ζεστὸ φαγητὸ καὶ περιμένει.
Πηγή: ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ B’ Δημοτικοῦ σχολείου 1949
