“Όταν προχθές με πήραν τηλέφωνο από τον Πρόεδρο της Βουλής για να παραστώ ως εκπρόσωπός του στη σημερινή εκδήλωση πέταξα από τη χαρά μου. Ήταν να φύγω στη Θεσσαλονίκη, αλλά παρέμεινα. Και πέταξα από τη χαρά μου, γιατί θα έχω την τιμή σε λίγο να εγκαινιάσω μία έκθεση για την ζωή της Θεσσαλονίκης. Εβραίοι και Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης συμπορεύτηκαν για αιώνες. Μια συμπόρευση που στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν πολύ ισχυρή.
Ταυτόχρονα είμαι παιδί προσφύγων. Θυμάμαι τον παππού μου να με πηγαίνει στο σχολείο πριν 60 χρόνια περίπου και να περνάμε μπροστά από τη συναγωγή στη Συγγρού για να πάω στο δημοτικό και μετά στο 4ο Γυμνάσιο. Και τον ρωτούσα τι είναι εδώ παππού; Μου έλεγε η εκκλησία των Εβραίων και δεν έλεγε τίποτε παρακάτω. Από τότε πέρασαν 60 χρόνια. Έγινα φίλος με πολλούς Εβραίους. Είμαι πολύ χαρούμενος διότι η εβραϊκή κοινότητα στη Θεσσαλονίκη, αν και συρρικνωμένη, λειτουργεί και αποτελεί έναν σημαντικό πόλο για την πόλη. Ανήκω σ’ αυτούς που λένε ότι η τύχη της Θεσσαλονίκης θα ήταν άλλη ,αν δεν υπήρχε αυτό το αποτροπιαστικό έγκλημα, το ολοκαύτωμα, γιατί οι χιλιάδες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης που εξοντώθηκαν θα ήταν σήμερα οι καλύτεροι πρεσβευτές της πόλης δίπλα σε άξιους Έλληνες.
Έχω επίσης, την άποψη ότι επειδή οι πόλεις στην Ευρώπη αλλάζουν πάρα πολύ γρήγορα οι μεγαλύτεροι έχουν τον κίνδυνο να ζουν σε πόλεις που δεν τις αναγνωρίζουν. Επειδή αλλάζει, όχι μόνο η συγκρότηση του φυσικού περιβάλλοντος, αλλά και επειδή δεν υπάρχουν και τοπόσημα. Τοπόσημα στη Θεσσαλονίκη έχουμε. Είναι η Αριστοτέλους π.χ. ή ο Λευκός Πύργος. Χάσαμε την πλατεία Διοικητηρίου όμως. Σε μια ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι συλλογές σαν αυτή που θα εγκαινιάσουμε σήμερα. Οι συλλογές της Ισραηλίτικης κοινότητας και η συλλογή του αρχείου Κωνσταντινίδη. Για εμένα θα αποτελούν άγκυρες μνήμης για τους παλαιότερους, αλλά και κληρονομιά για τους νεότερους.
Στα πλαίσια αυτά θα σας πω έναν μικρό μου διακαή πόθο που τον έχω κάνει και δημόσια πρόταση και τον έχω επικαιροποιήσει πρόσφατα στον νέο δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Να μπορέσουμε, μέσω του Δήμου και του Υπουργείου Πολιτισμού, οι απόφοιτοι από τα 4 ιστορικά Γυμνάσια της πόλης, που έγιναν τη δεκαετία του 30 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Πικιώνη, μέσα από τα αρχεία μας και τις προσωπικές φωτογραφίες να ετοιμάσουμε μια έκθεση. Να μην πω μουσείο γιατί εκεί θέλει και μελέτη μουσειολογική. Η πρόταση μου περιλαμβάνει τη ζωή της πόλης μετά από την περίοδο που σταματά, στον μεσοπόλεμο δηλαδή, να ασχολείται η έκθεση την οποία θα εγκαινιάσουμε σήμερα. Θεωρώ, λοιπόν, ότι είναι κάτι που το έχω σκοπό ζωής. Είμαι πάρα πολύ επίμονος και θέλω και βοήθεια από όποιον μπορεί.
Συγχαρητήρια, λοιπόν, στο Ίδρυμα της Βουλής. Συγχαρητήρια στον φίλο Γιώργο Κωνσταντινίδη, στον φίλο τον καρδιακό και στην οικογένειά του. Μου έδωσαν τη δυνατότητα όπως και η Ισραηλιτική Κοινότητα να ακούσω τα ονόματα μέσα από τα οποία μεγαλώσαμε είτε είναι Μοδιάνο, είτε είναι Αλλατίνι ,είτε είναι Κοντορέπας ,είτε είναι Χατζηλαζάρου. Όπως και στο Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης, ένα μουσείο το οποίο πρέπει να το δηλώσουμε ότι θα αρχίσει να κατασκευάζεται, ως Μουσείο Ολοκαυτώματος, μέσα στην άνοιξη. Να είστε όλοι καλά με υγεία. Ήταν μεγάλη τιμή μου που εγκαινιάζω αυτή την έκθεση τώρα.”
