«Χρειάστηκαν 42 χρόνια για να νιώσω αυτά τα συναισθήματα. Η μεγάλη στιγμή που περίμενα έφτασε. Ο δρόμος που πήρα θα με βγάλει σ’ ένα μακρινό όνειρο, στον τόπο μου. Από εκεί που έρχομαι. Τον Πόντο». Μια αναμονή 42 χρόνων για τον Θεόδωρο Αλεπίδη, έγινε ταξίδι στη γη των προγόνων του, στις «ρίζες» του, και το ταξίδι αυτό έγινε ντοκιμαντέρ, που συγκίνησε κοινό και κριτική επιτροπή, λαμβάνοντας δύο βραβεία στο 1ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Ποντιακού Κινηματογράφου (το βραβείο κοινού και το 2ο βραβείο καλύτερης ταινίας).
Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2019, όταν στην επέτειο των 100 χρόνων από τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, ο Θεόδωρος Αλεπίδης ξεκινούσε ένα ταξίδι ζωής, μ’ ένα σκίρτημα στην καρδιά από την αγωνία να φτάσει στη γη των προγόνων, να πατήσει στα χώματα που αυτοί περπάτησαν, να νιώσει την «ανάσα» τους στους τοίχους των κτιρίων που στέκουν εκεί αδιάψευστοι μάρτυρες της Ιστορίας.
Η προσμονή για το ταξίδι σ’ αυτό που ο ίδιος περιγράφει ως μακρινό όνειρο, τον τόπο του, δεν άφησε ασυγκίνητο τον καλό του φίλο Γιάννη Σανιώτη, ο οποίος τον προμήθευσε με τον κατάλληλο εξοπλισμό (κάμερα κ.ά.) ώστε να καταγράψει ό,τι αυτός ήθελε να κρατήσει φυλαγμένο όχι μόνο στην ψυχή του αλλά και στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή του. Αυτό, όμως, που ξεκίνησε ως ιδέα για ένα σύντομο βίντεο του ταξιδιού έμελλε να γίνει, στην πορεία, ντοκιμαντέρ κρατώντας ζωντανό ένα κομμάτι της ιστορικής μνήμης.
«Η ιδέα γι’ αυτό το ντοκιμαντέρ γεννήθηκε με αφορμή ένα ταξίδι που έκανα στον Πόντο το καλοκαίρι του 2019. Μόλις έμαθε ο Γιάννης (Σανιώτης) ότι θα κάνω το ταξίδι μού παρείχε καλύτερο εξοπλισμό για να κάνει μετά κάτι για εμένα, προσωπικά. Πήγα, κατέγραψα με την κάμερα και τη φωτογραφική μηχανή ό,τι καλύτερο μπορούσα και όταν είδαμε μαζί το υλικό αποφασίσαμε να το “ γεμίσουμε” με προσωπικές μαρτυρίες απογόνων προσφύγων. Έτσι προέκυψε το ντοκιμαντέρ», εξηγεί στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο κ. Αλεπίδης.
«Ήθελα να το κάνω για τον Θόδωρο, αλλά όσο το “ γεμίζαμε” και το προχωρούσαμε τόσο περισσότερες ιδέες “ γεννιόντουσαν”. Δώσαμε συναίσθημα με τη μουσική και το καλό μοντάζ, μας ήρθε η ιδέα για τις μαρτυρίες και σιγά σιγά “ έδεσε” και κατέληξε σ’ αυτό που βλέπετε εσείς σήμερα», λέει, από την πλευρά του, ο Γιάννης Σανιώτης, ο οποίος υπογράφει τη σκηνοθεσία του ντοκιμαντέρ.
Ειδική μνεία κάνουν και οι δύο στη μουσική, όπου φιγουράρουν τα «βαριά» ονόματα των Γιάννη Καλογήρου, Μπάμπη Κεμανετζίδη και Χρήστου Χαλκιά, που συνέλαβε σημαντικά στο τελικό αποτέλεσμα.
Η συγκίνηση στον γενέθλιο τόπο των προγόνων, το «βάπτισμα» στη Μαύρη Θάλασσα κι ένας χορός ψυχής στην Παναγία Σουμελά
«Η καταγωγή μου είναι από τη Νικόπολη. Τη στιγμή που πήγα στο χωριό μου και είδα το σπίτι που ενδεχομένως ήταν του παππού μου, την πηγή που έπιναν νερό οι πρόγονοί μου έδωσα την κάμερα σ’ έναν φίλο μου γιατί ήθελα να τα ζήσω όλα αυτά. Δεν ήθελα να τα δω μέσα από τον φακό», λέει ο Θεόδωρος Αλεπίδης, περιγράφοντας κάποιες από τις πιο συγκινητικές στιγμές του ταξιδιού.
Ήταν η ανάγκη του να ζήσει ό,τι ήταν καταγεγραμμένο στην κυτταρική του μνήμη -η «κληρονομιά» από τους παππούδες του- που ήθελε να δει τα πάντα με γυμνό μάτι κι όχι πίσω από τον φακό της κάμερας. «Τραβάς ό,τι κρίνεις εσύ απαραίτητο», είπε σε φίλο του, παραδίδοντάς του την κάμερα. «Είδα το σχολείο που οι πρόγονοί μου πήγαιναν εκεί. Οι κάτοικοι μας υποδέχθηκαν με θέρμη, μας κέρασαν… Ήταν όλα πολύ συγκινητικά», περιγράφει.
Κάθε στιγμή του ταξιδιού είχε το δικό της ξεχωριστό αποτύπωμα στην ψυχή του. Κωνσταντινούπολη, Αμάσεια, Κερασούντα, Τραπεζούντα, λίμνη Ουζούν γκιολ, Κοτύωρα, Σινώπη… Εκεί, στη Σινώπη βούτηξε στη Μαύρη Θάλασσα, όχι από κάποια ανάγκη να κάνει μπάνιο στη θάλασσα αλλά από μια βαθύτερη εσωτερική ανάγκη που τον οδήγησε να βουτήξει το κεφάλι του στο νερό ως ένα άλλο είδος βαπτίσματος. «Ήθελα να βουτήξω, ήπια και νερό από εκεί, έβαλα όλο το κεφάλι μου μέσα, ήθελα να πάρω όλους αυτούς που χάθηκαν εκεί…», εξηγεί.
Το αποκορύφωμα, όμως, ήταν η επίσκεψη στην Παναγία Σουμελά. «Χορέψαμε εκεί μπροστά κι εκείνη την ώρα δεν χόρευα, νόμιζα πως πετούσα, ήμουν σε άλλη διάσταση», τονίζει και θυμάται πως όταν τελείωσε, ξέσπασε σε κλάματα και άρχισε να φιλάει τον ιερό βράχο.
Η διπλή βράβευση στην Αυστραλία
Το κοινό του 1ου Παγκόσμιου Φεστιβάλ Ποντιακού Κινηματογράφου της Αυστραλίας ανέδειξε την ταινία των Θ. Αλεπίδη και Γ. Σανιώτη ως την καλύτερη της διοργάνωσης με το εντυπωσιακό αποτέλεσμα των 547 ψήφων σε σύνολο 650, σκορπώντας χαμόγελα ικανοποίησης σε όλους τους συντελεστές. Οι βραβεύσεις, όμως, δεν σταμάτησαν εδώ αλλά συνεχίστηκαν και με το 2ο βραβείο καλύτερης ταινίας από την κριτική επιτροπή (σ.σ. το πρώτο έλαβε η ταινία «Το κορίτσι με τα κρίνα/Lily Girl).
Τόσο ο Θόδωρος Αλεπίδης όσο και ο Γιάννης Σανιώτης δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους για τη διπλή βράβευση και κυρίως με το εντυπωσιακό ποσοστό που κατέλαβαν στις ψήφους του κοινού. Ωστόσο, για τον κ. Σανιώτη, η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι η συγκίνηση του φίλου του, Θόδωρου, και των δικών του ανθρώπων, που όταν είδαν το τελικό αποτέλεσμα «δεν μπορούσαν να σταματήσουν να είναι συγκινημένοι».
Η ταυτότητα του ντοκιμαντέρ «Πόντος, ο τόπος της καρδιάς μου» (The place of my heart) έχει ως εξής: Σκηνοθέτης, Γιάννης Σανιώτης/ Animator, Θεόδωρος Αλεπίδης/ Παραγωγός, DSP/ΒMedia/ Συντάκτης και ήχος, Γιάννης Σανιώτης/ Μουσική, Γιάννης Καλογήρου, Μπάμπης Κεμανετζίδης, Χρήστος Χαλκιάς.
