Είναι οι Ελληνες χαρούμενοι σαν λαός ?

Οι Ελληνες ήταν πάντα ένας χαρούμενος και ασφαλής λαός ,όμως τα τελευταία χρόνια απο την αρχή της κρίσης, όλα μοιάζουν να χουν αντιστραφεί..Ένα τεράστιο κύμα φόβου φτώχειας ,ελλιπούς εργασίας και ανασφάλειας γέμισε την ψυχή και την καρδιά του Ελληνα πολίτη ,απο άκρη σε άκρη στη χώρα. Οι πολιτικές και η πολιορκία της τρόικας αλλά και άλλων παραγόντων οδήγησε πολλούς ανθρώπους στα άκρα και πάρα την νομιμότητα που σε κάθε λεπτό και κάθε κυβέρνηση διατυμπανίζει, ένας σκοτεινός κόσμος με σφιχτά πρόσωπα και μίσος ,έκανε αισθητή την παρουσία του…Οι σχέσεις μεταξύ των Ελλήνων άρχισαν να γεμίζουν με μαύρα σύννεφα και η ελπίδα από τις υποσχέσεις έγιναν λαθρομεταφορές επί χρήμασι και γυαλιά ηλίου ή τσάντες και φουστάνια αλλοδαπών στις παραλίες..

Η ανταγωνιστικότητα για μια θέση στην εργασία -αγορά ,έστειλε πάνω από 700.000 ελληνόπουλα να μεταναστέυουν για άλλη γη και άλλα μέρη. Από ότι φαίνεται για αυτά δεν υπήρχαν φορείς και αρμοστίες για να δοθούν επιδόματα -βοηθήματα και κάρτες σίτισης..

Όσο λοιπόν κι αν το εκάστοτε πολιτικό σύστημα αυταρέσκεται να παρουσιάζει την τέλεια ανάπτυξη και τα έργα,όλα φαίνεται πως μένουν στα αυτιά των Ελλήνων πολιτών ως λόγια όμορφα και απλά, αλλά η πραγματικότητα στις γειτονιές είναι πολύ διαφορετική. Εκεί ακόμη γεννιούνται μικρο επαναστάσεις που κανείς και ποτέ στους αιώνες δεν μπόρεσε να πνίξει..Η παρέα των ανθρώπων που μιλάνε ,είτε σε κάποιες περιπτώσεις τα ξέρουν όλα ,το μίσος ανάμεσα σε κομματικούς αντιπάλους και το δε βαριέσαι αδερφέ,άρχισε να γίνεται ενδιαφέρον και φόβος, αγωνία και άγχος .Ενας λαός που ήταν ελεύθερος χαμογελαστός και αισιόδοξος,βρέθηκε απέναντι στη μπόρα μια Ευρώπης που κάποια από τα παιδιά της ,τα μαλώνει διαρκώς και δεν θέλει να χαίρονται παρά μόνο να είναι άριστοι μαθητές και υπάκουοι για να ακούνε ευχαριστώ και μπράβο..

Είναι ο Ελληνικός λαός αυτός που θα ψάξει τη διέξοδο ξανά ,πέρα από τον καθωσπρεπισμό και την εικόνα του φαίνεσθαι?Είμαστε ώριμοι να απλώσουμε και πάλι τα πανιά μας για να κατακτήσουμε με τη Σοφία μας και την ευγένεια ,με την τόλμη και την ευαισθησία μας τις θάλασσες της γης ? Είμαστε έτοιμοι να αποδείξουμε κυρίως στο μεγάλο Εγώ μας ότι μπορούμε σαν μυρμήγκια να αγαπήσουμε την ίδια φωλιά..? Θα είμαστε ξανα χαρούμενοι στο πέρασμα των αιώνων?

Βασίλης Σπανουδάκης

Σχετικές δημοσιεύσεις