Άλλο άρθρο ετοιμαζόμουνα να δημοσιεύσω με πρόλαβαν όμως τα θλιβερά γεγονότα. Όσο περνάει ο καιρός φαίνεται να δικαιώνομαι όλο και περισσότερο. Πέραν των 20 χρόνων γράφω και φωνάζω για τις πρακτικές που συνέβαιναν στο Αυτοκινητοδρόμιο ΟΤΑ ΑΕ, συμπεριλαμβανομένου και του χώρου της πίστας ΚΑΡΤ, που της ανήκει πλέον, χωρίς να εξαιρώ και τον ρόλο της ΛΑΜΣ.
Ουδενός βέβαια εκλεγμένου (τρομάρα μας) «ίδρωσε» το αυτί. Πόσω δε μάλλον για τους διοικήσαντες τον χώρο καθώς οι εκάστοτε Δήμαρχοι, οι οποίοι καθρεφτιζόμενοι βλέπουν είδωλο Φαραώ μετά στέμματος, διαβεβαίωναν τους ανθρώπους των, ότι θα ζουν εσαεί στο απυρόβλητο.
Έλα μου όμως που κάποτε έρχεται το γνωστό πλήρωμα του χρόνου, που και οι αυτοκρατορίες ακόμη καταρρέουν εκ των έσω, ως χάρτινοι πύργοι με τις ανάλογες συνέπειες. Από 50ετιας η ΛΑΜΣ, που η ταπεινότητά μου ίδρυσε, όπως και όλα τα πλάσματα της φύσης, ξεκίνησε με τις απαραίτητες προϋποθέσεις και τους καλλίτερους οιωνούς.
Ακολούθησε για αρκετά χρόνια η εξελικτική πορεία κατά την Δαρβίνεια θεωρία, ώσπου άρχισε η εκφύλισή της και σαν ζωντανός οργανισμός αυτοακυρώθηκε. Ο κύριος λόγος που κάτι τέτοιο συμβαίνει είναι η αδυναμία αυτάρκειας και αυτοδυναμίας. Για την σωτηρία της η ΛΑΜΣ βρήκε την εύκολη λύση. Μετά την δημιουργία του αυτοκινητοδρομίου (του οποίου την ιδέα πολέμησε για γνωστούς λόγους) προτίμησε στο τέλος να γαντζωθεί πάνω του ως τσιμπούρι σε ξενιστή ευτραφή και έζησε ζωή χαρισάμενη παρασιτικά.
Να όμως που και ο ξενιστής ακόμη δυσανασχετεί. Μια μιαρή σχέση και συνύπαρξη έσκασε με πάταγο. Αποτέλεσμα η ΛΑΜΣ να διαλυθεί και άρον άρον να οδηγηθεί σε εκλογές. Όσο για τον ξενιστή αναμένομεν. Όταν ίδρυα την ΛΑΜΣ απέναντι στο ψυχρό εγκριτικό χαρτί του Δικαστηρίου αντέτασσα την συναισθηματική φόρτιση, την αγάπη, το ήθος, το πάθος και γνώσεις, κάτι σαν έρωτα. Όταν αυτά εκλείψουν με τα χρόνια δυστυχώς χάνεται κυρίες /κύριοι και το είδος ( εν προκειμένω η ΛΑΜΣ) Μένει όμως σαν ιδέα να θυμόμαστε τις καλλίτερες στιγμές.
Ελπίζω όσους νεήλυδες μίσθαρνους να τους τιμωρήσει η λήθη. Εύχομαι το ισχυρό DNA της να επαναφέρει την Λέσχη στο δρόμο που χαράξαμε εμείς *ΑΙ ΙΔΡΥΤΑΙ* !!!!!
Σημείωση: Έτσι έγραφε τότε το χαρτί του Πρωτοδικείου. Όσο για την τύχη των δύο φορέων, Κοντός ψαλμός αλληλούια.
Τάσος Χανλίογλου
