Ο Γιώργος Σεφέρης (πραγματικό όνομα: Γεώργιος Σεφεριάδης, 13 Μαρτίου 1900 – 20 Σεπτεμβρίου 1971) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και ποιητής και ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και εκ των δύο μοναδικών Ελλήνων βραβευμένων με Νόμπελ Λογοτεχνίας, μαζί με τον Οδυσσέα Ελύτη.
Γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1900 στα Βουρλά, στην Τουρκία. Το 1914, εποχή κατά την οποία άρχισε να γράφει τους πρώτους στίχους του, με το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου κατά τη θερινή περίοδο του έτους, η οικογένεια μετανάστευσε στην Ελλάδα.
Αποφοίτησε από το Πρότυπο Κλασσικό Γυμνάσιο Αθηνών τον Μάϊο του 1917. Ένα χρόνο αργότερα μετέβει στο Παρίσι και εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, από την οποία αποφοίτησε με διδακτορικό το 1924.
Ο Γιώργος Σεφέρης εμφανίζεται στα ελληνικά γράμματα το 1931 με την ποιητική συλλογή “Στροφή” η οποία προκάλεσε θετικές και αρνητικές αντιδράσεις στη λογοτεχνική κοινότητα γιατί γίνεται φανερή η διαφοροποίηση του από την ποίηση της γενιάς του 1920.
Μετά την “Στέρνα” (1932) καθιερώθηκε με την ποιητική του συλλογή “Μυθιστόρημα” (1935). Διακρίνεται η επίδραση που δέχτηκε από την καθαρή ποίηση του Πωλ Βαλερύ και από τον μοντερνισμό του Τόμας Στερνς Έλιοτ.
Ακολούθησαν οι συλλογές “Ημερολόγιο Καταστρώματος Α΄” (1940), “Τετράδιο Γυμνασμάτων” (1940), “Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄” (1944), “Κίχλη” (1947), “Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ΄” (1955) όπου ο ποιητής εμπνέεται από την Κύπρο.
Το 1963, βραβεύεται με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Βασιλική Ακαδημία των Επιστημών.
Στις 16 Απριλίου 1964 αναγορεύτηκε σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, ενώ το καλοκαίρι του ίδιου έτους αναγορεύτηκε σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και τον Ιούνιο του 1965 επίτιμος διδάκτωρ του Πρίνστον.
Στις 28 Μαρτίου 1969 ο Γιώργος Σεφέρης μίλησε για πρώτη φορά δημόσια εναντίον της Χούντας και για το λόγο αυτό του αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρέσβη επί τιμή, καθώς και το δικαίωμα χρήσης διπλωματικού διαβατηρίου.
Απεβίωσε στις 20 Σεπτεμβρίου 1971 και δύο ημέρες μετά που πραγματοποιήθηκε η κηδεία του, εξελίχθηκε σε σιωπηρή πορεία κατά της δικτατορίας.
Η γλώσσα του Σεφέρη πυκνή και καίρια, συμπυκνώνει στην ποίησή του αυτό που ο ίδιος ονόμασε επιγραμματικά «καημό της ρωμιοσύνης». Η ζωντανή, γηγενής παράδοση συμπορεύεται με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή παιδεία. Στο πρόσωπό του, στην ποιητική, δοκιμιακή και μεταφραστική του εργασία, η νεοελληνική γραμματεία αναγνωρίζει έναν από τους κλασικούς του 20ου αιώνα. Αρκετοί συνθέτες έχουν μελοποιήσει ποιήματά του όπως οι: Μίκης Θεοδωράκης, Νίκος Μαμαγκάκης, Θάνος Μικρούτσικος, Γιώργος Κουρουπός κ.ά.
